Logica van het Gevoel

Onderwijs

"Liefde is zorg en inzicht voor de zelfontwikkeling van het verborgen programma in een
kind. Liefde is ook de logica achter alle onderwijs." (Arnold Cornelis).

Twee dingen in het onderwijs kunnen beter, het kind moet door zelfselectie zelf
kunnen uitmaken welke kant het opgaat, niet gehinderd door regelaars, maar
geholpen door docenten als stuurders, waarbij het kind een emotioneel zelfbeeld
voor zelfsturing verwerft en het kind moet zijn interne klok kunnen volgen
(al het onderwijs wordt speciaal onderwijs), dat maakt zelfsturing van het
leren mogelijk.

Het is de uitdaging om dit mogelijk te maken, zonder dat onderwijs heel veel duurder
hoeft te worden. Nu wordt er bezuinigd op het onderwijs. Maar wat bezuinigd
wordt op onderwijs en vorming, moet aan de dokter worden uitgegeven. Ik zie de
bezuinigingen dan ook als een prikkel om het onderwijs intern te reorganiseren
en van daaruit kan vervolgens het hele onderwijs extern gereorganiseerd worden.

1. Oplossingen voor emotionele paradoxen.

Je kunt niet voorspellen wat iemand later voor baan krijgt, zeker niet in de moderne
maatschappij. In plaats van dat proberen te regelen met testsen, toetsen en ook
met de profielen, kun je het beter uitgaan van zelfselectie en het proberen te
sturen. De docent dient hierbij rekening te houden met alle mogelijkheden van
het sociale kennissysteem (wat voor banen zijn er? / uitgaande van het
wereldbeeld), ook als hij die niet kent (welke banen zijn in de toekomst
wellicht nog meer mogelijk? / uitgaande van het zelfbeeld van het kind). Dit
lijkt moeilijk, maar de oplossing is eenvoudig: het emotioneel zelfbeeld kan
verbonden worden met het wereldbeeld en dat kan met behulp van de taal. De
emotionele paradoxen vinden hun oplossing in het kennissysteem van de taal (de
taal is dan de verzamelplaats voor alle rustpunten van de geest) als het kind
leert te spreken over al die zaken die, als wereldbeeld, onderwezen worden en
dit gebeurt in samenspraak met de docenten. Het kind verwerft zo een emotioneel
zelfbeeld voor zelfsturing.

2. Zelfsturing van het leren

Door een basis lesprogramma te gebruiken, houd je structuur en een schoolcultuur
waar een kind behoefte aan heeft. Het idee van speciaal onderwijs is hierbij
echter dat een kind zijn interne klok volgt en daartoe in staat wordt gesteld,
zodat er geen stress is (niet de externe klok en het externe kennissysteem
opleggen, dat is ook de oorzaak van dyslexie en stotteren) en het kind zijn eigen
leren zelf kan sturen (door zelf op zoek te gaan naar informatie). Want je kunt
een kind niet iets leren wat niet tot zijn verborgen programma hoort en alleen
zelf leren is leren. Een praktische oplossing is dus om een leerling pas
een proefwerk te laten maken als deze de stof beheerst, vertrekkend van zorg en
inzicht voor het verborgen programma in een kind. Dan heeft de docent, in de
rol van opvoeder, ook meteen meer aandacht voor de individuele leerling bij het
nakijken van het gemaakte proefwerk (geen stapels nakijkwerk). Arnold Cornelis:
"Ineens is een kind daar, met zijn eigen gedachte en je denkt als
opvoeder: 'Heb ik hem of haar dat geleerd?' Welnee, het kind heeft het zelf
geleerd, maar jij was daar, communicatief, als een aanwezig veld van mogelijkheden.
Het kind zal je nog meer verbazen, straks begrijp je via het kind zelfs beter
jezelf."