Logica van het Gevoel

Webloggen als instrument voor communicatieve zelfsturing

Column op HANs on Experience en European Center for the Experience Economy

Soms moet je even stilstaan om vooruit te komen. Even om je heen kijken. De zaken op een rijtje zetten. Reflecteren in het zonlicht. Daarom schrijf ik dit. Ik merk namelijk de laatste tijd dat er iets aan de gang is dat groter is dan mezelf. Er ontvouwen zich dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Er vallen me zaken toe die als je er beter naar kijkt zinvol zijn en betekenis hebben.

Een jaar geleden begon ik met webloggen. Het was niet meer dan een poging structuur te brengen in de kolossale hoeveelheid documenten die ik op mijn harde schijf had staan. Ik wilde ze ergens anders op kunnen slaan, maar ze daarna ook terug kunnen vinden. Ik wilde ze kunnen delen met mijn Tulip collega’s. Ze een link of zo kunnen sturen waar dat document dan staat. Zoiets. Maar ik wilde ook een reflectie kunnen schrijven bij een document, mijn gedachten vast kunnen leggen. En dat allemaal op een soort tijdslijn, zodat ik kon zien wanneer ik iets had gedaan. Daarom ben ik maar gaan bloggen. Databases kunnen zoiets niet dacht ik. Achteraf gezien stom natuurlijk om dat te denken. Een weblog is eigenlijk toch ook een database….Maar wel een verrekte handige. Voor al die zaken die ik net noem. Ik was in mijn sas met mijn proefaccountje bij TypePad eind september 2004.

Maar driekwart jaar geleden schrok ik me rot. Ik kreeg een mail van iemand die mijn stukjes op die weblog las. En daar zijn mening over gaf. Hij vond ze nog leuk ook! Ja daar ga je van glimmen en groeien. Van trots bedoel ik. Dat stimuleert om verder te gaan dan alleen maar documentjes vast leggen met een stukje tekst in de vorm van een soort samenvatting. Ik ging meer over mezelf schrijven. Over mijn coachingstraject, over leiderschap, en over duurzame veranderingen die ik proefde. Ik meldde mijn weblog aan bij diverse zoekmachines, installeerde een feedreader, leerde van alles en nog wat over webloggen. Het was net een soort jongensboek. Zo spannend vond ik het. Ik zag mijn tellertje van de RSS feed van 0 op 10 januari naar 18 eind januari gaan. Stel je voor! 18 mensen die de moeite nemen om je stukjes te lezen! Wow. Ik werd er verlegen van. En zeker toen ik op 15 januari de eerste reactie kreeg onder een posting. Ik ging op zoek naar andere weblogs. Durfde daar amper te reageren. Ik weet nog goed dat ik diverse malen een reactie ingetikt had en het niet durfde te versturen. Het was een overwinning toen ik dat de eerste keer deed. Hetzelfde gevoel dat ik kreeg bij het maken van een weblogposting. Een soort bevrijding. Het gevoel dat je iets bijdraagt aan het geheel.

Van 30 naar 220 bezoekers eind januari
In 2 weken tijd een dergelijke groei. Wow, ik wist niet wat er gebeurde. Ik was trots dat eind januari mijn RSS feed bij Marketingfacts kwam te staan. Frankwatching feliciteerde me en voorspelde nog meer groei. Ik kwam ineens in contact met allerlei prominente bloggers zoals Marco Derksen, Frank Meeuwsen en Frank Janssen. En dat door mijn weblog. Wie was ik om zoveel aandacht te krijgen….
Het werd me steeds meer duidelijk dat een weblog een middel is om te communiceren en je eigen transformatie te kunnen volgen.

Hé you must be Hans
Tja, ik had een foto op mijn weblog gezet. Ik wilde het wat persoonlijker maken. En dan word je dus ineens door Neville Hobson en Frederick Wacka (uit Zweden!) herkend op de Les Blogs conferentie. Later heeft Neville via Skype een interview gedaan met de CEO van Tulip en mij over corporate bloggen.
Elke week breidde ik mijn netwerk verder uit. Dat ging spontaan en zonder voorop gezet plan. Ik ontmoette mensen die ik virtueel al langer kende, maar nog nooit gezien had. Journalisten belden me voor een interview en ik mocht meedenken bij de organisatie van het Emerce Eday congres. Ik werd zelfs gevraagd om deel te nemen in een panel over pr en weblogs. Ik bleef het een bijzondere ervaringen vinden om dit allemaal mee te mogen maken.

Screencasting goeroe?
Naast het webloggen gebruik ik ook online archieven om documenten in op te slaan. Voor die functie gebruik ik mijn weblog dus eigenlijk niet meer. Het grappige van die online archieven is dat die ook weer door anderen gelezen worden. Er zijn zelfs mensen die er zich op abonneren. Dus elke keer als ik een document op sla krijgen zij daar een berichtje van. Datzelfde geld voor mijn foto’s die ik online heb staan. Het is toch prachtig dat al meer dan 7400 mensen die foto’s bekeken hebben. Ook via die foto’s en online archieven kom ik met interessante mensen in contact. Zo zag ik laatst ook een screencast in iemands archief. Ik ben dat ook maar eens uit gaan proberen. Ik heb wat tutorials gemaakt over webloggen en andere toepassingen. En dan blijkt dat je binnen 2 weken ineens meer dan 60 abonnees hebt op die dingen en je leest dat je de screencastgoeroe van Nederland bent. Wow. Ik?

En nu?
Terwijl ik dit zit te schrijven realiseer ik me dat er de afgelopen dagen weer bijzondere dingen zijn gebeurd. Zo stuurde iemand me een mailtje om eens te praten over de duurzame veranderingen die plaatsvinden, had ik een gesprek over toeval, kreeg ik de vraag om aan een debat deel te nemen en een eervolle uitnodiging om te spreken op een seminar van European Center for the Experience Economy. Het geeft me een gevoel dat ik op de goede weg ben. Kennelijk draag ik iets bij dat zinvol is. Elke dag geniet ik. Het lijkt net of de kleuren intenser zijn. Ik zie ook de meest mooie zonsondergangen die ik vervolgens vastleg op foto’s. Kortom: ik beleef!